• Chinese beleidsmakers beloven meer steun, effectiviteit stelt tot op heden teleur
• Populistische verrassing bij Franse verkiezingen niet uitgesloten, nu koopkracht afneemt
• Europese Centrale Bank wacht af, dat werd afgelopen donderdag bevestigd

Gisteren startte de macro-economische week met gemengd nieuws uit China. Over het eerste kwartaal groeide de economie met 4,8 procent tegenover dezelfde periode vorig jaar. Wat een betere prestatie was dan de verwachte 4,2 procent.

Op kwartaalbasis nam het economische momentum echter af. Bedroeg de groei in het laatste kwartaal van 2021 nog 1,6 procent tegenover het kwartaal voordien, dan daalde dat tempo in de eerste drie maanden van dit jaar tot 1,3 procent.

Meer in het algemeen doen deze officiële cijfers hoe dan ook de wenkbrauwen fronsen. Ze houden namelijk verrassend goed stand, gegeven de coronasituatie en de draconische maatregelen die daar in China mee gepaard gaan. Wellicht zijn ze een overschatting van de échte gang van zaken. Vooral sinds maart krijgt de dienstensector klappen, mede omdat veel consumenten aan huis gekluisterd zitten. Een lijn die zich in april lijkt door te trekken.

Desondanks zijn beleidsmakers terughoudend met het nemen van fiscale en monetaire maatregelen. Net voor het weekend gingen de kasreserve-vereisten voor banken naar beneden, zodat die banken minder geld hoeven aan te houden bij de kredietverlening, lees: meer krediet kunnen gaan toekennen. Het is al derde keer sinds eind 2021 dat de centrale bank een dergelijke maatregel neemt. Het effect ervan is echter beperkt, want er moeten partijen zijn die het krediet willen opnemen.

Door de reservevereisten te versoepelen daalt de rente op de kredietverlening slechts geleidelijk en in beperkte mate. Bovendien is een te hoge rente niet zozeer het monetaire probleem in China. Dat is veeleer de specifieke regelgeving in bepaalde sectoren, die bedoeld is om de verdere aanwas van de schuldenberg tegen te gaan.

Kortom, ondanks deze monetaire ingreep, blijft de Chinese economie een zorgenkindje. Het zero-covid-beleid heeft een zware prijs. En het enige beleidsmatige tegengewicht dat noemenswaardig is, lijken wat meer infrastructuurinvesteringen te zijn. Een traditioneel ingrediënt van het economische recept om de motor draaiende te houden. Maar wellicht is méér nodig.

Op de macro-agenda van deze week vooral aandacht voor de eerste inschatting van de inkoopmanagersindices in de maand april. Vooral de scores van de eurozone worden spannend.

Vorige keer waren die nog beter dan verwacht, ondanks de oorlog in Oekraïne. Toch waren er al de nodige waarschuwingssignalen. Zo ondergingen de deelindices die peilden naar toekomstverwachtingen een forse correctie. Naarmate de oorlog voortduurt, kunnen die verwachtingen concrete realiteit worden. Zodat de kans op een ontgoochelende uitkomst reëel is.

Het Europese consumentenvertrouwen nadert alvast de dieptepunten van de bankencrisis, eurocrisis en van maart 2020 toen de pandemie uitbrak. Ook hier verwachten we overmorgen nieuwe cijfers.

Verder kijken financiële markten met argusogen naar de beslissende ronde in de Franse presidentsverkiezingen. De huidige president, Emmanuel Macron, behoudt in de peilingen ongeveer acht procentpunten voorsprong op Marine Le Pen. Wat normaal gezien voldoende zou moeten zijn.

Toch blijft het afwachten. Vijf jaar terug was de kloof immers veel groter. En Brexit en Trump hebben aangetoond dat populistische verrassingen niet uitgesloten zijn. Vooral niet als de koopkracht onder druk staat, zoals momenteel het geval is.

In de aanloop naar de eerste ronde, liepen risico-opslagen op Franse overheidsobligaties uit. Nadien ebde dat weg door het meevallende resultaat van Macron, maar bij een overwinning van Le Pen gaat de Franse langetermijnrente ongetwijfeld weer onevenredig hoger. Een effect dat bovendien niet beperkt zou blijven tot Frankrijk.

Le Pen aan het presidentiële roer zou immers hindernissen betekenen op het pad naar ‘meer Europa’. Een pad waar landen als Italië van profiteren. Denk aan het Herstelfonds dat werd opgetuigd vanwege de coronacrisis. Ook obligatiemarkten in zuidelijk Europa zouden bijgevolg reageren op een verrassende politieke uitslag in Frankrijk.

Het is over dit soort marktbewegingen, dat ECB-voorzitter Christine Lagarde afgelopen week vragen kreeg tijdens de persconferentie na de nieuwe beleidsbijeenkomst. Een bijeenkomst waar trouwens weinig nieuws uit kwam. Noch over de timing wanneer de centrale bank precies stopt met haar obligatieaankopen, noch over de timing van een eerste renteverhoging. Maar Lagarde benadrukte andermaal dat de ECB actie zou ondernemen mocht de ‘monetaire transmissie’ binnen de eurozone in gevaar komen.

Hiermee doelt ze op al te divergerende rentebewegingen tussen lidstaten, bijvoorbeeld op gang gebracht door politieke gebeurtenissen. Hoe die actie er precies uit zou zien, blijft vaag. Een eventuele beslissing of strategie zal wellicht afhangen van de concrete situatie op dat moment. Als de opiniepeilers hun werk evenwel naar behoren doen, hoeft het niet zo ver te komen.