‘Geluk is … leven als god in Frankrijk’

‘Als ik uit het raam kijk, zie ik glooiende heuvels, een stralend blauwe lucht en bijna geen andere huizen. Alles is groen, ik hoor vogels fluiten. Als je het mij vraagt, is dit het paradijs op aarde. We wonen in Mas Blanc, een voormalig klooster in de Cevennen, een prachtige streek in Zuid-Frankrijk. Hier kwam ik dertig jaar geleden terecht, toen ik had besloten dat ik hard genoeg had gewerkt en dat het tijd was om te gaan genieten.'

‘Toen ik het voor het eerst zag, wist ik het direct: dit is mijn plek. In de advertentie in De Telegraaf stond: voormalig Benedictijner klooster te koop, moet nog wat werk aan worden gedaan. Nou dat kun je wel zeggen, er zat zelfs geen dak op! Ik zocht al jaren een huis in het buitenland, op een rustige plek, liefst middenin de natuur. Regelmatig reed ik met mijn zoons op de achterbank, ze waren toen nog klein, een weekendje op en neer naar Frankrijk. Dagje heen, huizen kijken, lekker eten, overnachten in een hotelletje en dan de volgende dag weer terug. Heerlijk om te doen, maar de huizen waren het altijd nét niet. Totdat Mas Blanc op mijn pad kwam. Het was direct raak, de ligging is zo mooi. Jaren kostte het om de bouwval te renoveren. Met vrijwilligers hebben we er keihard aan gewerkt. Ik vroeg of mensen in ruil voor kost en inwoning wilden komen helpen om alles op te knappen, dat werkte heel goed. Bovendien was het een bijzondere manier om interessante mensen te leren kennen.'

‘Op mijn achttiende begon ik al met een baan bij een transportbedrijf. Daarna heb ik een opleiding aan Nyenrode gedaan en ben ik bij een houthandel gaan werken. Toen ging het hard: op mijn dertigste zat ik in de Raad van Bestuur, op mijn 32ste was ik de voorzitter van diezelfde raad en op mijn 38ste was ik de eigenaar van het hele bedrijf. Wat nu, vroeg ik me af. Als ik dit nu al heb bereikt, waar streef ik dan nog naar? Het idee om mijn hele leven hetzelfde werk te blijven doen, stond me niet aan. Ik besloot om nog een tijd keihard te blijven werken en mijn geld verstandig te beleggen, zodat ik op mijn vijftigste kon stoppen. Stiekem droomde ik ervan om wat anders te gaan doen, boswachter worden of zoiets.’

‘Iets eerder zelfs. Ik was al vijf jaar huizen aan het bekijken. Toen Mas Blanc op mijn pad kwam, heb ik nog een tijd heen en weer gereisd. Ik was in Frankrijk aan het verbouwen, en in Nederland was ik mijn bedrijf aan het verkopen. Het was een hectische tijd. In 1990 droeg ik de dagelijkse leiding van mijn Nederlandse bedrijf over. Ik bleef aan als commissaris, maar dat kon ik goed combineren met Mas Blanc, waar we in 1992 de eerste gasten ontvingen.’

‘Ik dacht dat iedereen wel mijn leven in Zuid-Frankrijk zou willen leiden. En toch bleek dat niet zo te zijn. Een aantal jaar geleden stelde ik mijn oudste zoon voor om ook naar Frankrijk te komen. Ik wilde het werk rond de vakantieverhuur aan hem overdragen. Dan kon ik het nu echt eens rustiger aan gaan doen en kon hij ook genieten van een leven als God in Frankrijk. Hij zou eerst met mij meelopen, daarna zouden we de rollen omdraaien en kon hij het alleen wel af. Maar al na een jaar zei hij: pa, dit is het niet voor mij. Hij vond het contact met de gasten te vluchtig. Net als ik ze leer kennen, gaan ze weer weg, zei hij. Goed, dat kan. Hij woont nu wel in de buurt met zijn Franse echtgenote, maar hij is totaal ander werk gaan doen. Ik heb bij toeval een opvolger gevonden in een van de vrijwilligers die bij ons werkte. Een jonge advocaat uit Nederland die helemaal klaar was met zijn hectische leven in de Randstad en snakte naar rust en ruimte. Die is hier helemaal op zijn plek. Natuurlijk blijf ik me zijdelings met de vakantieverhuur bemoeien. En ik mag graag aanschuiven bij het diner als de gasten blijven eten.’

‘Het is onvergelijkbaar. Ik was een workaholic. Met plezier, dat wel, maar ik werkte mezelf helemaal te pletter. Dat kostte me mijn eerste huwelijk. Toen mijn vrouw wegging, was ik zacht gezegd niet blij, maar achteraf begrijp ik haar. Ze zag me nooit en als ik wel thuis was, zat ik met mijn gedachten ergens anders. We hadden toen 32 vestigingen wereldwijd, dus er was altijd wel ergens wat loos. Het werk ging altijd door en altijd voor. Vakantie? Geen tijd. Naar de bioscoop? Geen tijd. Vrij weekend? Toch nog even naar de zaak. In Frankrijk ben ik ook aan het werk, maar het voelt totaal anders. Ik hou me bezig met het onderhoud van het gebouw, ik moet beslissingen nemen over het terrein van 60 hectare. Moeten we die bomen kappen, moeten we de struiken snoeien? Af en toe knap ik ruïnes op om ze gerestaureerd weer te verkopen aan Nederlanders met een Frans hart. Dus het zaken doen zit er nog altijd in. Maar op een andere manier. Ik geef mijn familie nu de aandacht die ze verdienen.’

‘Tradities zijn belangrijk in een mensenleven, dat is wat ik heb geleerd. Of het nou verjaardagsfeesten zijn, het jaarlijkse kerstdiner of elke dag ontbijt op bed, het zijn momenten om bij stil te staan. Ik heb nieuwe tradities gemaakt en die ingebouwd in het gezinsleven met mijn huidige vrouw. Haar heb ik trouwens leren kennen toen ze hier vrijwilligerswerk kwam doen. Zij is verantwoordelijk voor de prachtige inrichting van onze appartementen. We nemen de tijd om met elkaar te delen wat we belangrijk vinden. Eens per week gaan we zitten voor een echt gesprek. Wat heb je meegemaakt, wat heb je beleefd? Diepe gesprekken, waarin ik merk dat we soms dezelfde situaties anders interpreteren. Heel leerzaam. Ook leest ze me elke avond voor. Die momenten zijn onze vaste ijkpunten. Ik zou dat iedereen aanraden, zeker ondernemers die net zo druk zijn als ik vroeger was. Neem de tijd, creëer tradities met de mensen die je lief zijn en geef die de allerhoogste prioriteit.’